Meestal kondigt een gelijknamige album de komst van een artiest aan, maar Laetitia Tamko, die opneemt onder de naam Vagabon, wachtte tot haar tweede album om te titeligen. Het is een record over ras en geslacht, empowerment en, vooral, ziel. Het heeft veel ziel.
Maar fout dit niet met een soul -record. Als deze nummers werden opgenomen door een blanke vrouw (of, beter nog, een blanke man), zouden ze recht op de indie rockplank zitten. En dat is echt waar ze thuishoren. In deze dagen van het mengen van genre zou Vagabon een plaats moeten vinden in de harten van degenen die van Tegan en Sara, Steve Lacy, en zelfs “klassieke” indie -artiesten zoals Death Cab, moeten vinden.