Deze band doet me denken aan een stel bands waar ik van hield in de jaren 1990, die in staat waren om een klassiek rock- en garage punk-geluid te combineren met dat “alternatieve muziek” -gevoel dat zo talloze moordende albums doorliep van die tijd. Ze herinneren zich L7, PJ Harvey, 4 niet -blondines, ethylvleesploeg – de slimmere grrrl -banden die zelf werden beïnvloed door archetypen zoals Patty Smith en de pretenders.
Ja, ik vergelijk de Arcadian Playground met veel geweldige bands. Met goede reden.
Dit record schopt kont.